Sabah çok erken saatlerde yola çıktım. Şehirden ayrılır ayrılmaz çok hafif bir yokuş başladı. Neredeyse hiç anlaşılmayan yokuş benim hızımı oldukça azalttı. Yolun ilk 50km si bittiğinde hayatımdaki en dik rampalarla mücadelemi vermiş, en yorucu deneyimlerimden birisini geride bırakmıştım. Fakat hesaplarımda ufak bir hata yaptığımı geç fark ediyorum. 23km kesintisiz %10 eğimle devam edecek olan yokuşun bittiğini zannediyordum. Ve bu rampa hiç istemediğim bir anda başlıyor. Önümdeki dağlarda kıvrılıp giden yollardan bu rampanın 23km olan gerçek rampa olduğunu anlamak kolay. İlk defa balık tutan birisinin ilk tuttuğu balığı denizlerin en kocaman yaratığı sanması gibi bende geride bıraktığım rampaları bu 23kmlik tırmanış sanıyordum. İlk tuttuğu balıklardan sonra kocaman bir kılıçbalığının teknesinin üzerinden atlayışını seyretmesi gibi bende bu tırmanışın, sonu belli olmayan rampanın tadına varmaya çalışıyordum. Bir yandan tırmandıkça ayaklarımdaki acı artıyordu. Bir yandan da kendimi motive edecek şeyler buluyordum. Fakat saatte 5km ortalama hızla bu rampayı hiç durmadan çıksam bile 5 saat yorucu bir şekilde pedal çevirmem gerekecekti. Yani tepeye vardığımda güneşin batmasına iki saat kalacaktı. Bu iki saatlik sürede de yolun 75kmsini tamamlamam mümkün değildi. Pek bilinmeyen fakat birkaç bisikletçiden duyduğum ve bana 40km uzaklıktaki bir konaklama yerinin varlığı beni rahatlatıyordu. Bu konaklama mekanında kalırsam eğer bugün planladığım 155kmlik mesafeyi ikiye bölüp bu gün 80 yarında 75km yol yapacaktım. Bu sayede hem gün kaybı yaşamayacaktım. Hem de daha az yıpranacaktım.
Zirveye vardığımda manzaranın tadını çıkartmadan olmaz. Bende nefes alıp-vermem hala vücudumu sarsacak kadar şiddetli olmasına aldırmadan birkaç fotoğraf çektim. Az ilerde bisikletinin yanında duran bir kız dikkatimi çekti. Dağın tepesinde, virajın tam ucunda duran Laoslu bir kızın fotoğrafını çekmeye çalıştım. Daha sonrada yoluma devam ettim. Kızın yanına gelince kendisinin Laoslu yerel halktan birisi değil Kanadalı bir bisikletçi olduğunu anladım. Biraz konuştuk ve yollar hakkında net bilgiler verdik birbirimize. Yalnız başlamış yola ama tanıştığı bir bisikletçi ile beraber devam ediyorlarmış. Yol arkadaşın nerede sorusunun cevabı yarım saat rötarla tırmanışını tamamlıyor. Yanımıza gelincede hemen bir keyif sigarası yakıyor. 23km lik iniş ve ardından hafif bir eğim ile yokuş inmeye devam edecekleri Luang Prabang yolunun her cm’si beynimdeydi. Onlarda Ertesi gün karşılaşacağım inanılmaz güzel bir yokuştan bahsettiler. Benim ineceğim bu yokuş dün onların saatlerce mücadele edip tırmandıkları bir rampaydı. Bugünkü yolu nasıl hafızama kazıdıysam onlarında hafızalarında bu yol kazılıydı.
Yoluma devam edip tepede bir konaklama yerine varıyorum. Basit bir kasaba meydanında iki tane bakımsız guesthouse var. İkisi de oldukça pis ve bakımsız olduklarından ucuz olanını tercih ediyorum. İyi bir yemek ve iki biranın ardından yatağa gidecek gücü zor buluyorum. Deliksiz uyku.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder